Don’t Worry Darling (2022) ในไม่ช้าก็เข้าสู่สตรีนิยมสไตล์กอธิคสีลูกกวาด “Don’t Worry Darling” ผู้กำกับโอลิเวีย ไวลด์ปรบมือให้เธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดขึ้นในเมืองทะเลทราย Victory ที่ซึ่งทุกอย่างดูสวยงามและสวยงาม รวมทั้งบ้านในยุคกลางตอนปลายตรอก เป็นย่านที่เป็นมิตรและเนื่องจากเรื่องราวเกิดขึ้นในปี 1950 มีความหลากหลายมากกว่าที่คุณคาดหวัง แต่ไวลด์แจ้งให้คุณทราบทันทีว่ามีบางอย่างอยู่ที่นี่: ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเกินไป เหมือนกันเกินไปและสมบูรณ์แบบเกินไป รวมถึงรอยยิ้มของผู้หญิงด้วย

ขี้อาย กล้าหาญ อวดดีหรือเยาะเย้ย รอยยิ้มของผู้หญิงมีความหมายอย่างมาก บางสิ่งที่ไวลด์ นักแสดงที่ผันตัวมาเป็นผู้กำกับ รู้อย่างแน่นอน อาจเป็นเรื่องลึกลับ คำเชื้อเชิญ การเบี่ยงเบน บางครั้งก็เป็นรางวัล แม้ว่าจะมาพร้อมกับต้นทุนก็ตาม “มันเป็นรอยยิ้มของเจ้าหญิงนิทราที่สวมมงกุฎให้กับความพยายามของเจ้าชายชาร์มมิ่ง” อย่างที่ซีโมน เดอ โบวัวร์เขียนไว้ใน “The Second Sex” ความกตัญญูกตเวทีของเจ้าหญิงผู้ถูกจองจำซึ่งยืนยันถึงความกล้าหาญของเจ้าชาย ผู้ชายในภาพยนตร์ไม่ได้มีเสน่ห์หรือกล้าหาญ แต่ผู้หญิงก็ยิ้มได้ตลอด ปากที่ทาลิปสติกให้กว้างจนน่าแปลกใจที่ใบหน้าของพวกเขาจะไม่แตกร้าว

สิ่งหนึ่งที่ทำได้แม้ว่าจะใช้เวลานานเป็นช่วง ๆ กว่าที่รอยแยกจะกลายเป็นแผ่นดินไหว บางสิ่งเริ่มสร้างความหนักใจให้กับอลิซ (ฟลอเรนซ์ พิวจ์) ไม่นานหลังจากที่ภาพยนตร์เปิดขึ้น เธออาศัยอยู่ตามลำพัง และเช่นเดียวกับภรรยาคนอื่นๆ เธอโบกมือลาสามีของเธอ แจ็ค (แฮร์รี่ สไตล์ส) ขณะที่เขาขับรถไปทำงาน ในเวลากลางคืน ค็อกเทลในมือ อลิซทักทายเขา ของขวัญที่ห่อและแต่งตัวอย่างไร้ที่ติซึ่งเขาแกะห่ออย่างกระตือรือร้น ในช่วงเวลาที่เหลือส่วนใหญ่ เธอทำความสะอาดบ้าน ขัดเงา ดูดฝุ่น และซักผ้า — การถ่ายทำภาพยนตร์มีความสดใสและคมชัดอย่างเหมาะสม — กับเสียงของชายปริศนาที่ส่งเสียงพึมพำ

เป็นการตั้งค่าที่ดีและน่าสนใจ ทุกอย่างถูกขัดเกลาให้เป็นประกาย รวมถึงไวลด์ที่รับบทเป็นบันนี่ เพื่อนบ้านคนหนึ่งของอลิซ แต่คุณสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าไม่มีระเบียบและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการขาดญาติของตัวแทนแห่งความโกลาหลหรือที่รู้จักในชื่อเด็ก มีสัมผัสของ Stepford ในสถานที่ที่มีความสุข แวววาว และความตลกขบขันในความตะกละ แต่มันชัดเจนและตรงไปตรงมา และในตอนต้นเมื่อภรรยาโบกมือลา ทั้งหมดตามท่าเต้นที่คล้ายคลึงกัน ฉันได้ฉายแสงบนดาวชั่วร้ายในนวนิยายเรื่อง “A Wrinkle in Time” ของ Madeleine L’Engle ที่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นบ้าน ผู้ใหญ่ และเด็ก ๆ ดูคล้ายคลึงกันอย่างน่าขนลุก